Doraemon: Nobita's Secret Gadget Museum

เมื่อวานอยากดูหนังซักเรื่อง ผมลังเลระหว่าง โดเรมอน กับ ดราก้อนบอล สุดท้ายก็เลือกดูโดเรมอน (ถ้าโคนันยังไม่ออก ผมคงเลือกดูโคนันไปแล้ว) ออกจากโรงมา รู้สึกดีที่ได้ดู ไม่เสียดายตังค์ ไม่เสียดายเวลา

ชื่อตอนภาษาไทยคือ โนบิตะล่าโจรปริศนาในพิพิธภัณฑ์ของวิเศษ

เท่าที่จำความได้ ผมไม่เคยดู โดเรมอนในโรงมาก่อน เคยแต่เช่าวิดิโอเทปมาดู ตอนที่ชอบที่สุดที่เคยดูน่าจะเป็น กองทัพมนุษย์เหล็ก แต่ในบ้านเคยมีวิดิโอเทป ตอน ท่องแดนญี่ปุ่นโบราณ อยู่ ดูไม่รู้กี่รอบ

หนังเริ่ม ความว้าวแรก คือ นีมัน โดเรมอน ภาพคมชัดระดับ HD !! โรงที่ไปดูเป็นโรงดิจิตอล ไม่เคยดูโดเรมอนจอใหญ่ และลายเส้นชัดขนาดนี้มาก่อน สีก็ชัด ลายเส้นดูทันสมัยกว่าสมัยก่อนๆที่เคยดู (แน่ล่ะ เทคโนโลยีดีขึ้น) ห้องโนบิตดูมีรายละเอียดขึ้นมากเลย ฮ่าๆ

เสียงพากย์โดเรมอน ก็ยังคนเดิมอยู่เลย คนอื่นๆก็ยังเหมือนเดิม น้าต๋อยก็ยังพากย์ไจแอนท์อยู่(ถ้าผมฟังไม่ผิดนะ) สงสัยว่า ถ้านักพากย์รุ่นนี้ล้มหายตายจากไป เค้าจะหาคนพากย์ใหม่ได้มั้ยนะ

ความรู้สึกของเป็ด

ตั้งแต่ไหนแต่ไรมา เรื่อง programming ผมรู้สึกว่าตัวเองเป็นเป็ดมาโดยตลอด คือลองทำมาหลายอย่างพอสมควร เขียนโปรแกรมมาหลายแบบ แต่ไม่เชี่ยวชาญซักอย่าง คือมีนิสัยชอบเขียนโปรแกรมในลักษณะที่ไม่เคยเขียน ชอบลองภาษาใหม่ๆ ลอง framework ใหม่ๆ  ลองทำนั่นทำนี่ เท่าที่จะมีโอกาสและความสนใจ

แต่ผมไม่เคยรู้สึกชอบอันไหนเป็นพิเศษจนขนาด stick อยู่กับมันได้นานๆ จนเชี่ยวชาญมากๆ เลยซักที

ถามว่าอยาก focus ซักอย่างมั้ย ผมอยากนะ แต่พอเห็นของใหม่มา ก็อยากลองทุกที

ย้อนเวลาด้วยอีเมล์

เมื่อวานผมนั่งจัดเรียง จัดประเภทอีเมล์ใน Gmail ใหม่

ผมพึ่งเจอว่า ผมมีอีเมล์ที่ติดดาว ไว้ 600 กว่าเมล์แหนะ เลยนั่งไล่ดูจากอดีต เพื่อจะเอาดาวบางอันออก

ใช้เวลาไป 3 ชั่วโมงกว่า แต่เหมือนได้ย้อนเวลาเลยครับ เพราะเมล์ที่ผมติดดาว จะเป็นเมล์ที่สำคัญในช่วงเวลานั้นๆ

อีเมล์แรกๆ ที่ติดดาวเป็นเมล์ตั้งแต่ช่วงปี 2005 ช่วงที่เข้าปี 1 ใหม่ๆ (ก่อนหน้านั้น ใช้อีกเมล์นึง)